Aku cinta kamu

Dary Anioła. Alexander Lightwood x Magnus Bane. Wyraźna inspiracja Mechaniczną księżniczką i przeżyciami Tessy. Feelsy. 

.........................................................

,,Catarina i Ragnor byli czarownikami — dla nich również, tak jak dla Magnusa, czas był niczym deszcz: mienił się, zmieniał świat, ale nigdy im go nie brakowało.
Dopóki nie pokochali śmiertelnika. Wtedy bowiem czas stawał się złotem w rękach żebraka, który starannie odlicza każdy rozjarzony, nieskończenie cenny i przeciekający przez palce rok''.
~ Cassandra Clare

Magnusa nadal dręczyły uciążliwe koszmary, których nawet potężna magia Wysokiego Czarownika Brooklynu nie była w stanie wypędzić z jego głowy. Chodziło bowiem o coś więcej niż senne mary, wybudzenie nie gwarantowało zakończenia horroru. Wręcz przeciwnie, potęgowało wrażenie, że obawy są prawdziwe i naprawdę należy się lękać.

Leżał na plecach, nieobecny wzrok wbijał w sufit. Oddychał ciężko, cały spocony i rozgorączkowany. Nie chciał o tym myśleć, naprawdę, niepotrzebnie się zadręczać, martwić na zapas. To nie było w jego stylu, ale nic nie mógł poradzić. Jesteś nieśmiertelny, ale ona cię zabiła — słowa Ragnora nawiedzały go nieustannie jak wyjątkowo uciążliwa i systematyczna zjawa. 

Przewrócił się na lewy bok, by móc spojrzeć na Aleca. Spał, jak zawsze, spokojnie, niemal się nie ruszał. Żadne kopniaki w goleń czy szturchnięcia łokciami nie wchodziły w grę. Chyba że ze strony Magnusa, który zdawał się cierpieć na Zespół Niespokojnych Nóg. Na twarzy Nocnego Łowcy widniało odprężenie, które tak rzadko ostatnimi czasy miał okazję obserwować. Jego kruczoczarnej włosy sterczały na wszystkie strony świata, po części z winy Bane'a. 

Było to niewyobrażalnie głupie, ale odnosił wrażenie, że śmiertelnicy tracą czas na sen. Myślał tak za każdym razem, patrząc na drzemiącego Alexandra. Chłopak nieraz wracał zmęczony walką z demonami, półświadomie rzucając się na kanapę z cichym jękiem i niemal natychmiast zasypiając. Uważał to za absolutnie urocze, acz czasem czuł dziwnie znajome uczucie w sercu.

Wiedział, do czego zmierzała ta znajomość. Od samego początku był świadom konsekwencji związania się ze śmiertelnym Nocnym Łowcą. Żył tyle lat, że przestał się łudzić, że następnym razem będzie inaczej. 

Zapomni o odcieniu błękitu jego oczu. Zapomni o brzmieniu jego głosu. Zapomni o jego rumieńcach na porcelanowej cerze. Zapomni o pierwszym spotkaniu, randce, pocałunku. Pierwszym Aku cinta kamu*. Nie chciał się z tym tak po prostu pogodzić, poddawać się żałośnie, ale nie miał zamiaru się oszukiwać. Tego wszystkiego nauczyło go doświadczenie.

Wspomnienia z czasem stawały się coraz mniej dokładne, mgliste, aż niemal całe się zacierały. Po części zaczynały stanowić zagadkę, pełną niewiadomych. Nadejdzie dzień, gdy odejdą w niepamięć wszystkie błahostki, fundamenty, na których zbudował własne szczęście. Alec spadający ze schodów na ich pierwszej randce. Alec myślący, że Magnus spał nawet z Cichym Bratem, Zachariaszem. Alec śmiejący się z Simona, który po pijaku pocałował Raphaela. Alec zakładający odwrotnie koszulę, którą mu podarował. Alec z żalem wyrzucający stare, wyblakłe swetry. Alec marudzący podczas całodniowych zakupów w galerii. Alec całujący go przy wszystkich w Sali Anioła. Alec niańczący zgubione wampirze dziecko. Alec wykazujący z Jace'm niebezpieczne zainteresowanie pirotechniką. Alec postanawiający wreszcie zawalczyć o własne szczęście.  

Alec.

*kocham cię